Jeruzalem in 't Wit
10.106 woorden 18 pagina's. Het gaat rustig maar lekker en vandaag eindelijk weer eens in de pen geklommen....
#schrijfdag sneakpeak.... Manuscript: #Jeruzalemintwit #schrijvers #auteur
Aangekomen bij de markthal, zoekt Dolores een kar op. Met één volle kar is alles uitgeladen en kan het naar binnen. Op het briefje dat ze meekrijgt staat het nummer 34, gelukkig is dat voorin de hal en hoeft ze niet ver de kar te trekken. Dolores doet het alleen. Helemaal in haar element is ze, wanneer ze de goederen uitpakt en uitstalt. Vele herinneringen passeren altijd weer eens de revue. Uit de grote tassen verschijnen de kledingstukken, boa's en veren. Hier en daar een glitter danspakje. Het zijn geen muffe oude broeken of jassen. Nee, Dolores had een spetterende carrière achter de rug, van zangoptredens, dansacts, als presentatrice én als figuranten voor diverse televisieprogramma's. Hierdoor zijn de marktkramen van Dolores altijd gevuld met glitter en glamour, naast het speelgoed, boekjes, servies en andere snuisterijen. Zo liggen er ook altijd mooie stenen, zoals bergkristal, pyriet etc. Mooie stenen, die Dolores vindt, koopt of meenam uit andere landen. De bezoekers stromen al binnen en de gastspreker opent de markt. Ruim 100 kramen vullen de grote markthal. Genoeg potentiële klanten vandaag voor Dolores. Het struinende publiek is in koopstemming. De jonge dames doen zich goed aan de vlotte kleding bij Dolores haar kraam. Dan komt er een jongeman die specifiek op zoek is naar een item dat niet vaak te vinden is. Daarom gaat hij bij markten langs, om te vinden wat hij zoekt. Als hij Dolores verteld wat het is, klapt ze van blijdschap in haar handen. De oude vertaling van de statenbijbel, is zijn wens om te vinden. Dan volgt een snelle verbijstering en twijfel bij Dolores. Ze voelt toch ergens dat die erfenis van de buurvrouw, haar eigenlijk best lief is. De bijbel die de jongeman zoekt, heeft Dolores gekregen van de dochter van de buurvrouw, haar moeder. Na een val van deze oude buurvrouw in haar woning, heeft Dolores samen, met de andere oude dame van naast, hulp verleend en ook 112 gebeld. Het was een schokkende dag. De gevallen buurvrouw was al op hoge leeftijd, 76 jaar en was geveld met kanker. Helaas was alleen het hospice nog een laatste rustplaats direct opvolgend na de opname in het ziekenhuis. Daar mocht Dolores met toestemming van de dochter van de buurvrouw, dagelijks komen. Dolores bracht weleens wat kinderen uit de buurt mee en las verhalen voor uit de bijbel. Zelfs een keer nam ze een boek mee met verhalen over het oude Gouda. De buurvrouw heeft toen nog vele levensverhalen aan Dolores verteld. Het verhaal over haar moeder en de kerk was het indrukwekkendst. De buurvrouw had thuis twee hele oude bijbels liggen, die had zij een keer aan Dolores laten zien. Samen dronken ze regelmatig een kop koffie bij de buurvrouw binnen destijds en vertelde Dolores ook weer over haar avonturen met name over de geboorteplaats van Jezus, Bethlehem en andere noemenswaardig heden uit het leven. De oude vrouw had een nare nasmaak overgehouden van de strenge christelijke opvoeding door haar ouders en de kerk. In een oude bijbel had ze een foto van haar moeder bewaard, in de bijbel zat ook een klein papiertje met een tekst die sloeg op het ongenoegen van de kerk over haar moeder. Dat is Dolores niet meer vergeten, wat kon de kerk toch ook hard zijn, werd zó wel heel duidelijk.
Na ongeveer twee weken sterfbed, overleed de buurvrouw op een prachtige, zonnige, maar erg koude middag. Haar dochter belde Dolores op, kort nadat het was gebeurd. Ze mocht afscheid gaan nemen in het hospice. De buurvrouw zou in besloten kring begraven worden, dus hiermee voor Dolores, de enige mogelijkheid tot afscheid nemen. In de kamer waar de vrouw ligt opgebaard, heerst een serene warmte. Ze ligt er vredig bij, zo lijkt het althans. Daardoor durft Dolores dichterbij te komen en nog een laatste keer haar hand over het hoofd en haar van de vrouw te strijken. Als de Dolores weer buiten komt, neemt ze een flinke teug frisse lucht, stapt op de fiets naar huis. Het was een bijzondere tijd, om zó iemand te mogen ontmoeten en bijstaan tot aan het einde. De volgende dag belt de dochter van de overleden buurvrouw Dolores op, om te melden dat ze haar graag iets wilt geven, zij is nu bij haar moeder thuis en vraagt of Dolores even langs kan komen. Binnen twee minuten staat Dolores voor de deur. Eenmaal binnen krijgt ze allereerst een flinke knuffel en een flink dankwoord, voor haar steun. Die dochter woonde best een eind weg en kon daarom niet vaak haar moeder bezoeken in het hospice, vandaar de blijheid omdat Dolores wel vaker op bezoek ging. Op de tafel ziet Dolores twee kleine bijbels liggen, die ze direct herkend. De dochter wijst ernaar. “Deze mag jij hebben, ik heb r niets mee maar ik weet dat jij met mijn moeder weleens de bijbels hebt bekeken.” Dolores pakt de bijbels op en begint te bladeren, sommige zitten los. De harde kaft laat al een beetje los maar de andere bijbel is wat meer in tact. Dolores geeft de dochter nog een knuffel als dank en gaat naar huis.
Vandaar dat Dolores hem deze vraag kan stellen: “Dit is waarschijnlijk de oude bijbel die jij zoekt, of niet?” vraagt Dolores aan de jonge man bij haar kraam. “Ja, dat is ‘m, die zoek ik al jaren, en hoopte al dat ik het vandaag zou vinden!” roept hij van blijdschap.
“Gevonden heb jij het ja.” zegt Dolores. De jonge zet zijn aller zieligste blik op en houdt zijn hoofd daarbij helemaal schuin. “Ach, alsjeblieft, verkoop het aan me, ik zoek hier al jaren naar omdat ik oude Nederlandse bijbels bestudeer, ik maak vergelijkingsstudies over de wijze van religieus handelen, alsjeblieft, hoeveel kost het? Bij deze vraag krijgt hij waterige ogen. Dat ontroert Dolores wel, ze ziet de emotie bij hem, ze voelt ook dat het voor hem echt belangrijk is, dan wilt zij er ook geen geld voor. Ze zal het hem schenken. Dit werd de mooiste ‘verkoop' van de dag.
